Дом пры дарозе. Магілёўская шаша, г. Орша. Сям’я Аляксандра Казлова жыла ў апошнім доме перад расстрэльным лесам. Каля дома быў калодзеж. У 30-ыя гады расстрэльныя каманды НКВД заязджалі да калодзежа папіць вады, памыцца, пачысціцца пасля “акцый” па знішчэнню людзе. А аднойчы папрасілі рыдлёўку ў гаспадароў, каб закапаць трупы расстраляных. Рыдлёўку прасілі па дарозе ў лес – у гэты час асуджаныя да расстрэлу былі яшчэ жывыя.

Распавядае Аляксандр Казлоў, які і цяпер жыве ў доме каля Магілёўскай шашы: “Машыны НКВДзісцкія вазілі людзей на расстрэл па Магілёўскай вуліцы. Наш дом апошні быў перад лесам, побач яшчэ будаваліся два дамы. Каля нашага дому быў калодзеж. Гэтая машына, калі ўжо вярталася назад ўвесь час спынялася каля калодзежу: то машыну мылі, то рыдлёўкі, то боты. Бабуля распавядала, як аднойчы ноччу прыехалі. А тут брама старая (я яшчэ памятаю яе), дошкі дубовыя моцныя былі. Грукаюць: “Адчыняй!” Бабуля была з раскулачаных, думае: усё, за намі прыехалі”. Не. Кажуць: “Дайце рыдлёўку. Забылі рыдлёўку, дайце нам рыдлёўку. Мы вам вернем”. А людзі ж ўжо ведалі, куды гэтую рыдлёўку. Яны ўзялі рыдлёўку, паехалі, праз некаторы час рыдлёку вярнулі. Яшчэ маці распавядала, што да вайны, тут усе кароў трымалі. Малыя яны пасвілі кароў. І тут каровы з кустоў вырываюцца, хвасты ўгору, малыя таксама напалохаліся. Але цікава. Падкраліся, а там з пяска тырчыць рука. Больш туды не хадзілі”.