Біяграфія:

(псэўдонімы: В.Берасьць, Мікола Сьцьвіскі, В.Б.,  В.Мяцеліца) Вядомы беларускі апазыцыянер, філолаг, выкладчык, журналіст і грамадзкі дзеяч. У 1988 стаўся адным з заснавальнікаў Беларускага Народнага Фронта "Адраджэньне" (БНФ). Нарадзіўся 7.7.1961 ў Берасьці. Яшчэ падчас вучобы ў школе ў яго заўважылі  праявы вальнадумства. Ён сьвядома пайшоў на філялягічны факультэт БДУ па спэцыяльнасьці беларуская  і расейская мова і літаратура, які скончыў у 1983. Вучыўся і сябраваў з Алесем Сушам і Сяргеем Дубаўцом, зь якімі марыў пра ўвасабленьне ў рэальнасць беларускага незалежніцкага грамадзтва. У 1986 скончыў асьпірантуру Інстытуту мовазнаўства Акадэміі навук. Пасьля да 1990  выкладаў у Мінскім Дзяржаўным пэдагагічным унівэрсытэце (цяпер Беларускі дзяржаўны пэдагагічны ўнівэрсытэт). З 1991 працуе ў гістарычным часопісе «Спадчына» (зараз зьяўляецца яго галоўным рэдактарам), з таго ж часу працуе выкладчыкам ў Беларукім гуманітарным ліцэі. Актыўна ўдзельнічае у жыцьці БНФ, Таварыства беларускай мовы (ТБМ), цэнтра Супольнасьці, Асамблеі неўрадавых арганізацыяў. У 80х пачаў кантактаваць з апазыцыйнымі асяродкамі Ўкраіны і Літвы. Імкненьне ня толькі прасьвяціцца беларушчынай самому, але даць пачуцьцё нацыянальнай самасьвядомасьці людзям прывяло В.В. у 1979 у "Беларускую Майстроўню" (па 1984), дзе ён дапамагаў адраджаць старажытныя беларускія звычаі, фальклёр, культуру, вывучаў беларускую нацыянальную гісторыю. Гэты асяродак ўзьняў на паверхню новую беларускую генерацыю, якой захапляемся мы зараз і якую яшчэ тады адзначыў вядомы беларускі пісьменьнік Уладзімер Караткевіч.  В.В., С.Дубавец і С.Сокалаў разам выдавалі у 1980 літаратурны, грамадзка-палітычны часопіс "Люстра дзён", у якім падпісваліся калектыўным псэўдонімам "Беларуская талеранцыйная Грамада" (выйшла толькі 4 нумары), большасьць тэкстаў рыхтавалася В.В.  У Беларускай талеранцыйнай Грамадзе В.В. заставаўся да 1985.  1986 – 1987 паказалі В.В. як  аднаго з выдаўцаў і аўтараў радыкальнага часопіса "Бурачок", які  выклікаў пільную ўвагу КДБ. З 1986 В.В. удзельнік групы «Незалежнасьць» (да 1990) і «Талакі» (да 1989), а ў  1988 спрычыніўся да арганізацыі БНФ і стаў адным зь ягоных кіраўнікоў. У 1988 – 1989 удзельнічаў у канфэдэрацыі Беларускіх суполак. З 1989 у ТБМ, а з 1995 у цэнтры Супольнасьць. З 1990 па 1993  Часта друкаваўся у газэце "Свабода". Тэматыкай асноўных дасьледаваньняў В.В. застаецца сучасны правапіс беларускай мовы, спроба яго нармалізацыі. Усё ягонае жыцьцё пранітаванае тэмай Беларусі, як ён сам кажа, для яго: "ідэал нетаталітарнай і незалежнай Беларусі быў адзіным цэлым. Мне не патрэбная таталітарная, хай сабе і беларускамоўная, Беларусь". Шмат цярпеў В.В. праз свае погляды. Як прамы так і ўскосны уціск праводзіўся нават пасьля сьвяткаваньня народных сьвятаў. 13.6.1984 В.В. быў затрыманы за ўдзел у мітынгу пратэсту супраць зносу Тэатру Поляка ў Менску. Раніцай 27.4.1996 быў сілком затрыманы ў двары свайго дому двума невядомымі ў цывільным. В.В. у знак пратэсту абвясьціў галадоўку і  быў выпушчаны праз чатыры дні пад падпіску аб нявыездзе. У сувязі з падзеямі 25.3.1996 супраць яго была пачатая крымінальная справа,  якая працягнулася ажно да 1998. В.В. быў абвінавачаны ва "ўціску работнікаў міліцыі".  У 1997 быў на суткі затрыманы за ўдзел ў антыінтэграцыйнай акцыі (2.4.1997) і аштрафаваны.